Нас усіх яднае агульны боль, які выказваем і перажываем па-рознаму. Вельмі важна пра гэта памятаць і ні ў якім разе не абвінавачваць сябе ці іншага ў тым, што ён “не так перажывае”.  Вострую стрэсавую рэакцыю нельга перарабіць, перакроіць па ўласным жаданні, з часам яна стане слабейшай, бо так працуюць фізіялагічныя і біяхімічныя працэсы. Потым прыйдзе натуральнае знясіленне, месца за пультам кіравання свядомасцю зойме кара вялікіх паўшар'яў, а гэта — пра нашу здольнасць крытычна глядзець на рэчы, пераасэнсоўваць тое, што з намі адбываецца, рэгуляваць свае станы.